45 Days With You
Chapter 13 (#You don’t deserve this, you deserve to enjoy life, Laspiranza. . .)

Bawat sandali, bawat minuto at oras ang lumipas ay hindi ako pinabayaan ni Taymer, nandiyan lang siya sa tabi ko.

We talked sometimes, pero iyong mga normal na bagay lang.

He didn't say anything, he just there for me. Bakasyon nila ngayon kaya wala siya sa school, nevertheless he's here because he wanted to be here. Gusto niya raw akong kasama.

Which is true, he wanted to spent more time with me, kasi nga sa reyalidad, pwede akong mawala ng wala sa oras.

I know na hindi dapat ako maging masaya dahil sa nandiyan siya. But he's presence let me, to feel joy, to feel happiness in me.

Ang presensya niya ay nasa akin na.

I have this feeling that Taymer is one on my day, he gave me assurance, he felt me the same way.

If I could do both, I'll love to spend many many years with him. Eh paano wala nang sapat na oras para makasama pa sila.

For sure everyone wanted that, that to have a long years to come along with.

"They fell in love," he said.

"Then what happened next?" I asked him.

"They live happily ever after? What do you think?" tanong niya.

"If they live happily why the female character suffered the most?" I asked.

Totoo naman simula noong nagkagustuhan sila ay naging isang malaking pagbabago na nagudyok sa kanilang pagsasamahan.

"That's the plot of the story. Gaya nalang nang buhay natin. May mga aspeto na kasing dami ng pagsubok na kinakaharap natin, our living progress is to work, to eat and everything. Pero iyong sa kanila ay iba. I mean sa paraan ng buhay nila ay nasa kanila na lahat. Wala silang iniisip na bagay, at nabubuhay lang sila ng normal. Then, after nang maging sila, the real plot started to flow," paliwanag niya.

"So?"

"The author must be good at hurting, kasi doon pagbabasihan kung nakuha nila ang interest mo. Gaya nalang nang babae sa kwento. The author or ang writer make her suffered kasi doon tumatakbo ang kwento,” dagdag niya. "So, if you're the author? Gagawin mo ba iyong ginawa niya sa mga karakter?" tanong ko.

"Maybe or maybe not. It's up to the conclusion, kung gusto mo na maging mas mabuhay ang kwento, hahanap ka talaga ng paraan para makonek lahat ng mga interesadong bagay sa kwento. Author is most powerful when it comes on writing. Sila iyong may hawak sa kwento. Author gives an idea para maging ka intense intense ang nangyayari. Kaya ginawa iyon ng author sa kwento para patatagin ang mambabasa, na hindi sa lahat ng bagay ay susukuan lang," paliwanag pa niya.

I just watching and listening what he was talking about, kaya pala maraming pagbusok ang dumadaan sa buhay dahil ito ay isa sa mga plot twist natin. May dumating at may mawawala.

Ngayon naiintindihan ko na kung bakit kadalasan sa mga kwento na nababasa ko ay may break up at iyong hurting stage talaga. Siguro to make the story whole, para mas mabuhay at makulay iyong istorya kapag may ganung pangyayari. "How did you know that?" I asked.

"Alam ko kasi nagbabasa ako ng mga libro. I'm not novelist pero nagbabasa ako. It's not the story but an author struggles. Kung paano nila tatapusin ang kwento, kung masaya ba ito o malungkot. Dito nila pagbabasihan ang mga endings o tapos ng kwento."

"Yeah I understand now," sabi ko at sumilay ang ngiti sa labi ko.

"So, no more questions?" he asked.

"Nothing," I said. "Wait... I have one more!" Sabi ko at hindi mawala wala ang ngiti sa labi.

Tumango lang siya at hinintay na magtanong ako.

"Gaano kahalaga ang ending?" I asked.

"Nice." He said then chin up. "Ending explained everything, resolved everything. Mahalaga ang ending o ang katapusan dahil dito natin makikita ang kaginhawaan, kontento at iba pa. May iba't ibang ending rin na pagbabasihan. Iyong gaya ng sinabi ko. Malungkot at masaya pero higit pa man ay kung ending na dapat resolved na iyong problema hindi man sa masaya na paraan kundi sa maayos na usapan," he said.

Now, gets ko na kung bakit may mga ending na hindi naaayon sa kagustuhan ng mga readers. But there's a question kept on my mind.

"What about trailed ending?" tanong ko.

'Cause I've read a lot of novels na palaging bitin sa huli. So, I just want to ask him about that since he gave me more answers about the ending of a story.

Hindi dahil balak kung magsulat? Hindi dahil gusto ko kundi dahil sa presenya niya. Minsan lang ito, dahil iyon araw araw na iniisip ko ay iba sa katotohanan na gusto kung mangyari.

I've always thought about something I couldn't understand why did I thought about it!

Simple lang naman iyon pero ang lakas ng kapit sa utak ko. It's retraining my actual being. Kayang sumabay sa ikot ng iniisip ko.

"Of course, as we read, we watched and we saw, may mga bagay na dapat bitin. Author or writer did that because they want readers or their subscribers to have interest or intense interaction with them. Gaya nalang ng ending na parang hindi pa o bitin," he said. "Based on what I've read, ang kwento na bitin o trailed ay may kasunod pa. But it's depend to the writer if sundan niya o gawan niya ng kwento. But moreover, they want readers to have interest their novels or movie." Tumango ako bilang pagsang-ayon sa kanya. I wanted to thank him, but I don't know how, and I didn't find my word.

"Laspiranza it's already midnight, you need to sleep now," sabi niya nang walang ni isang nagsalita sa amin.

"Hmm," napanguso ako pero tinawanan niya lang ako. "Pwede hug mo ako?" I asked.

Natigilan siya sa sinabi ko. Iyong singkit niyang mata ay mas lumiit ng ngumisi ako.

"Ganito mo na ako gustong mayakap?"

"I wanted to feel heat, lol!"

"Okay, come here, my love."

Ito na naman iyong my love niya, ilang ulit ko nang naririnig iyon pero ngayon yata ang pinakamaiba sa lahat.

"You're so clingy," I said.

"You made me do that."

"Ako pa sinisi mo, ulol ka."

Nabigla ako ng kunin niya iyong kamay ko at walang pasabi na niyakap ako. "You should keep fighting right?" he asked.

Natigilan ako at muntik pang bumiak ang paghinga ko. I don't know if this is the right time to give up, that's why I need to be strong.

"Y-Yeah... I have you right?" sabu ko kahit ayaw ko iyong sabihin.

I don't want to say my assumption, ayaw ko pa kasi natatakot pa rin ako hanggang ngayon.

"I am here," he said then hold my hands.

Humiwalay ako sa kanyang yakap at tinignan nalang siya sa mata.

"I'm always here with you,"

Hindi ako nakapagsalita.

Hinalikan niya iyong tungko ng kamay ko. I felt his lips on my forehand. I feel his presence on me. Kaya siguro maswerte ako kasi may mga bagay na kailangan kung intindihin, mga bagay na ganito pala ang hatid sa atin. "Nandito lang ako, Laspiranza," he said pero puno iyon ng kakaibang emosyon. Pinaghalong saya at lungkot. "So, you need to sleep now, may gagawin pa tayo bukas, okay?" dagdag niya at hinaplos haplos iyong buhok ko. "Okay, but you need to sing a song for me." Sabi ko kasi minsan ko na siyang narinig kumanta.

"Sure, I'd love to do that... with you, Laspiranza," sabu niya at minsan pang kinurit ang pisngi ko.

He starting to humming... then singing You by Basil Valdez.

"You gave me hope... the strength the will to keep on..." he started.

That was true, I gave him hope to keep moving, to keep forward. But my strength is not longer with me. Ayaw kong ibigay iyong kakayahan ko dahil ayaw kung masaktan siya.

"No one else can make me feel this way, and only you... can bring out all the best I can do... I believe you turn the tide, and make me feel the good inside..." he sang

"You pushed me up when I'm about to give up... You're on my side.. when no one seems to listen... and if you go, you know the tears can't help but it shows..." I could only hear him singing a love song, pero bakit nalulungkot ako sa kinakanta niya. "You break this heart and tear it apart.. then suddenly the madness start."

"It's your smile... your face, your lips that I miss... sweet little eyes that stare at me and make me say... I'm with you through all the way..." he sang then after that I fell asleep.

...

"Are you going to leave me?"

"No, I'm not, you're not dying yet, Laspiranza. So, when you are here alive I'll be on your side," someone said.

I just heard it, wala akong makitang mukha, I can say it in mind.

Pero nung nagising ako ay parang namanhid iyong katawan ko.

I can only feel my heartbeat but I'm not able to make a move. Rinig na rinig ko kung paano tumibok ang puso ko pero hindi ko lang maigalaw ang katawan ko.

Inimulat ko ang mata ko kasabay ng pagdaragsa sa puso ko. I felt nothing, I can only feel my heartbeat beats so fast. Iyon lang at wala ng iba pa. 'Di ko nga maigalaw iyong talampakan ko. "Laspiranza,"

I wanted to shout, pero walang boses ang lalabas. I pray and I prayed in my mind, kaya buti nalang ay may humawak sa akin at tuluyan akong nagising.

"Laspiranza," I heard Taymer voice.

Nang iminulat ko ang mata ko ay doon ko lang nakita ang pagaalala niyang mukha na siyang sumalubong sa pagmulat ko.

"Are you, okay? May masakit ba? May nararamdaman ka bang kakaiba?" tanong niya sa akin.

Sa itsura palang niya ngayon ay alam kung takot na takot siya. Wala akong sinabi at ramdam ko iyong pawis sa noo ko. Binangungot ako!

I wanted to tell him but I couldn't, masyado siyang nagalala sa akin para sabihin pa iyon sa kanya.

"I'm... O-Okay," agot ko sa kanya.

"Nightmare?" tanong niya at agresibong kinuhanan ako ng isang basong tubig. "Drink it first," sabi niya at pinainom ako.

Isang lagok lang ang nakaya kong inomin at tumingin sa kanya.

"Why are you so scared?" tanong ko.

This is it, gusto kung itanong kung bakit ganun nalang siya katakot. Natigilan siya at nagiwas ng tingin. May namumuong pawis na rin sa mukha niya kaya pasimple ko iyong pinunasan gamit ang kamay ko. Napatigin siya sa ginawa ko tapos ay bumalik iyong pagaalala niyang mukha.

"I'm scared to... lose you, Laspiranza," sabi niya. "You don't deserve this kind of thing, you should be happy and live normal like people around..." sabi niya at ngumiti ng mapait.

"Are you alright?" tanong ko. "The world gave it to me... at wala akong karapatan para magreklamo, Taymer alam mo 'yun," sabi ko at unti unting namuo iyong luha ko. "Sorry..." sabi niya.

"Wala ka namang kasalanan eh! Ako iyong problema Taymer, ilang ulit ko nang ito sinasabi pero wala parin akong pinagbago, 'cause I'm still living with my insecurities." Totoo lahat iyon, naiingit ako, natatakot, nahihiya at nawawalan ng pagasa.

"Pero alam mo kung bakit ako nagpatuloy?" tanong ko sa kanya.

Wala siyang sinabi pero nakikinig lang siya sa akin. "Kasi... Ikaw ang isa sa mga rason ko kung bakit ngayon lumalaban pa rin ako," I said.

Pinunasan ko iyong luha ko, tinignan ko siya sa mata at ganun rin siya. Pero iyong luha ko ay hindi tumitigil sa pag luha hanggang siya na mismo ang nagpunas nito. Hinawakan niya ang mukha ko, at sa kakaunting pigtura na ginawa ay naramdaman ko iyong labi niya na nasa labi ko na rin.

"You don't deserve this, you deserve to enjoy life, Laspiranza."

He kissed me.

***