45 Days With You
Chapter 14 (Taymer is always be here for me for all my days to have count. For all my days to lose count.)

Ilang nalalabing araw nalang din ang sumusubok na maging normal ako. Mga bagay na iniiisp at kinukumpa ko. Iyong mga araw na walang ibang laman ang isip ko kundi kailan ang wakas nito.

I may hurt?

I maybe loser?

But for those moments and strength, I'd like to keep it as my motivation. Kasi iyong mga nangyari sa akin ay alam kung walang ibang pagsisisihan kundi ang kapabayaan ko.

I lose control of my feelings nga dapat iyong mga overthink ko ay hindi dapat lumalagpas sa kung ano iyong nangyayari sa mundo.

There's no hope, but everyone looking for hope.

Pero ang kantang phoenix ay nag bigay inspiration sa akin para bumangon at lumaban. Just like how phoenix wants to say.

There's a hope that comes in the morning...

Ito iyong pinanghahawakan ko sa ngayon. Maybe this time isn't mine? Kung may oras man ako gugustuhin ko ang maging simple lang. If I can borrow time.. siguro doon ko ibubuhos ang mga pagkukulang na hindi ko naibigay. Mga hindi naging sapat para mabuhay ng walang iniisip na problema.

I am now again in the room where I could find my worth.

"This is your last session, Laspiranza." Bigay tudong suporta na sabi ni Mommy sa akin. "We know the consequences, but you need to fight okay?" she said as if I have one more chance to command her.

Lumalaban naman ako pero hindi iyon sapat para sabihin na gumagaling ako. I figured out that I fought for nothing, na lumalaban ako pero walang nangyayari. Fighting is tiring, na napapagod ang tao. May dalawa akong nalaman tungkol sa kapaguran na nararamdaman ng isang tao.

First... tiring of losing hopes, dito masasabi na 'wala nang pagasa!' kung sa may sakit man. 'never na akong gagaling' that's was the reason kung bakit nawawalan ng gana ang isang tao na may sakit. Bilang ako sa mga taong nagkakaroon ng ganyang paguugali. Pero ganun paman ay pinilit kong abutin hanggang sa umabot ako sa pangalawang kapaguran ng isang tao.

Second things was tired, literal na pagod ka. Hindi lang emosyonal, espiritwal or physical kundi pagod ka na talaga. Iyong tatlong aspeto ay bumigay na at ang pinakamatindi ay pagod na ang katawan mo at gusto nang magpahinga. "Promise ko po. Mommy," madalang na sagot ko sa kanya.

Gagaling ako mommy, pera panandalian, I'm doing this to uphold my life, kung hindi man at least nag risk ako para patunayan na gusto ko pang mabuhay.

Which is gusto ko talaga, and that's was the reason why I'm doing this, I'm doing something to extend my life as I wanted to. Para makasama pa kayo kahit ilang panahon nalang.

"Well, we will wait for you. Baby," sabi nila ni Daddy.

Those sweet figure is like a lifetime for me. Gusto ko tuloy na matapos na iyong session nato para nakasama ko sila. They're hugging each other.

Hindi ko nga maisip kung bakit ngayon ko lang silang nakitang nagyayakapan. All my life is already focus on what I have right now. Iyong mga paglalambing na ginagawa nila ay limitasyon ko lang ding nararamdaman o nararanasan. Seeing them like this is overflowing my emotions inside. I feel that they're here for me, that they need me to complete their perfect family posture.

Which is I'm in...

Pero parang malabo iyong mangyari sa ngayon, kung may huling litrato man ako na kasama ko sila? Iyon ay ang makasama sila sa isang family picture, kahit hindi na ako maganda, kahit wala na akong buhok, basta magkasama lang kami at sabay na ngingiti kapag kinukuhanan na ay okay na sa akin.

I pictured it out.

Mangyayari iyon.

Kahit man lang isang beses nalang basta sila ang kasama ko.

"Okay, are you ready?" Dr. Geronimo asked me.

"I'm good, Doc," sagot ko sa kanya.

May kung anong kinabit siya sa palapulsuhan ko. I felt hurt that time pero iyon ay kinaya ko. Nasanay na akong masaktan kasi halos gabi gabi iniiyakan ko iyong karamdaman na meron ako. Kaya normal na sa akin ang isang tusok lang ng kararom at parang gakat lang ng langgam.

"Sorry, but you need to be strong. I know you, Laspiranza, you can overcome this, you are brave enough, you're strong enough." Dr. Geronimo still talking kahit kinukuhanan niya ako ng dugo.

Hala nanlaki iyong mga mata ko ng makita ang ilang putting dugo na sumasabay paglabas sa pulang dugo na kinuha ng doctor.

"It's normal, don't be scared," sabi niya ngunit ganun paman ay may mga agam agam ng pumapasok sa isip ko.

Hindi ko man dapat iyong isipin pero hindi lang mawala wala sa isip ko.

Until the session was done.

Hindi ako nagsasalita, wala akong sinabi, kahit nandiyan na si Taymer. Wala akong ganang makipagusap. Ang laman lang nang isip ko ay iyong mga posibilidad na ayaw kong malaman. Hindi successful iyong session na ginagawa namin ng Ninong ko? That's the problem. Ibig sabihin, mas lalong lumala iyong problema sa dugo ko.

"May problema ba? Kausapin mo naman ako?" Taymer asked me.

Tinignan ko lang siya na walang kahit anong emosyon sa mukha ko. I wanted to share what was my thought, pero pinipigilan ako ng sarili ko na magsabi.

I can overcome this, I don't need anyone to witness my weakness point in my life.

Kaya ko ito, at kakayanin pa...

Ayaw ko na malaman niya iyong mga iniisip ko kasi masyadong masakit para sa akin. Kahit hindi ko pa nalaman nasasaktan na ako.

I wanted to cry out loud, pero hindi pwede kasi ayaw ko na nakikita nila akong mahina sa lahat ng bagay.

Pero ilang ulit ko na iyong inisip, gusto kong umiyak sa harap niya pero nahihirapan na akong magkatiyansya kasi masyadong mabigat sa pakiramdam.

Ibinigay ko na iyong lahat. Ginawa ko na ang lahat pero 'di parin worth it para pagsabayin ang maging masaya at gumaling.

Walang pero pere, pero ito... hindi ko kaya.

Naramdaman ko iyong kakaibang likido na unti-unting dumadaloy sa mga mata ko. Isang likido na bumagsak at nasundan ng isa pa hanggang sa naramdaman ko nalang na nasa higpit na ako ng yakap ng taong kahit alam kung ayaw akong makitang ganitay nandito parin at hindi ko iniwan.

I didn't muttered, pasimple lang akong umiiyak. Walang pinagbago iyong iyak na tagos sa kinabubuturan ng aking puso nq ayaw ko pang tanggapin. Iyong luha na kahit pilit kong pigilan ay ayaw magpaawat.

"You can talk to me, now? What happened?" nagaalalang tanong ni Taymer sa akin.

Kung hindi siya nagsalita hindi ko maramdaman na nandito pa pala siya.

Wala ako sa sariling tumayo, ang nakakabit ding dextrose sa kamay ko ay tinanggal ko rin. Ramdam ko tuloy iyong sakit doon. Wala na akong pakialam sa ngayon ang gusto ko lang ay maglakad ng maglakad hanggang sa mapagod at bumigay iyong katawan ko.

No more voice, no more shouts, I only hear my self crying inside... I only feel my heartbeat. Buhay ako sa labas pero patay ako sa loob. Iyon lang ang naramdaman ko.

Namalayan ko nalang na hinahawakan na ako ni Taymer. Kaagad niya akong kinuha at mahigpit na niyakap.

Sa sobrang bilis ng puso ko ay ngayon ko lang napagtanto na nasa kalsada na ako. Sa gitna ng kalsada rinig ko iyong nakakainis na busina ng sasakyan, iyong liwanag na kasing silaw ng kung ano ano ang kulay.

"Gusto mo bang magpakamatay miss!" Rinig kung sigaw ng isang lalaki na halos kasing edad lang ng Daddy ko.

"Sorry, sorry..." paghingi ng tawad ni Taymer sa kanila.

'Di ko namalayan na sa dinami dami ng isip ko ay muntik na akong masagasaan. How long did I walk?

Gumagawa ako ng eksena ngayon sa kalye.

"Abno ba yan!?" galit na galit na sigaw ng lalaki sa akin.

Humingi lang ng tawad si Taymer sa kanila bago niya ako kinaladkad para pumunta sa isang dapit. Doon ko lang din namalayan na umiiyak na rin siya sa harap ko.

"Laspiranza... P-Please talk to me," mahina pero rinig na rinig kong sabi niya sa akin. "N-Nahihirapan ka.. na ba?" tanong niya habang pinapahid iyong luha sa mata niya.

Wala akong sinabi pero nakikinig lang ako sa mga pinagsasabi niya.

"Akala ko ba gusto mo pang magpatuloy? Eh! Bakit parang gusto ko nang mawal? Bakit parang gusto mo nang iwan ang mga taong nandito para sa'yo? Diba nangako ka na lalaban ka para sa amin? O sa akin? Bakit parang ayaw mo na? Bakit parang hindi mo na kaya?" tanong niya at hindi mapigil pigil iyong luha na dumadaloy sa mga mata niya.

"Please talk to me... iyon lang sinabi ko, kahit hindi mo sabihin sa akin ang rason kung ano ang iniisip mo at nagkakaganyan ka, kausapin mo lang ako," sabi niya sa akin.

"P-Pa.. g-god na ako, T-Taymer..." nauutal na sabi ko. Ang luhang kanina lang tumigil ay bumalik sa pamumuo. I can't help but to cry, and feel the heaviness of my heart.

Ngayon siya naman ang hindi nakapagsalita. Nakatingin lang kami sa isa't isa. Kung ganito lang ang gagawin namin, hihilingin ko na hindi ko na patatagalin pa ang pagdurusa na nararanasan ko ngayon. Na sana ay tumigil iyong oras para gawin namin iyong ano man ang gusto naming gawin.

"P-Pagod?" tanong niya. "G-Gusto mong lumaban Diba? Bakit hindi nalang iyon ang isipin mo sa ngayon? Laspiranza naman eh! Pinili kong manatili sa'yo dahil ayaw kung pati ikaw ay kunin sa akin," hinaing niya. "Kinuha na si Ajiya sa akin, pati ba naman ikaw? Diba sabi mo don't lose hope? Iyon ang ginagawa ko ngayon, Laspiranza." Dagdag niya na halos naging sapat iyon para magmulat ako sa gusto kung labanan.

I just cried and cried after I realized that I have them... I have him to count, I realized that Taymer is here for me whenever I feel selfish and selfless.

Taymer is always be here for me for all my days to have count. For all my days to lose count.

Taymer will be my last piece to hold on.

Kahit iyon lang ay okay na.

"I'm s-so... s-sorry," sabi ko habang umiiyak. "Hindi ko dapat iyon ginawa. Nadala lang ako sa emosyon ko, sorry sorry, sorry... hindi na ito mangyayari ulit," makailang pangingi ko nang patawad. Magkayakap kami ngayon... kung hindi ko lang alam na ganito pala iyong pinangako ko, na may pinanghahawakan pala ako. 'Di sana ay wala na ako ngayon.

I saw how his phone lightening... kaya umalis ako sa yakap niya para mabasa niya iyong text sa phone niya.

Napatingin rin ako sa hitsura niya nang mabuksan niya iyon... naglakad siya palayo sa akin.

"Taymer," tawag ko sa pangalan niya nang mapansin ko na nanahimik siya sa isang tabi.

Parang wala siya sa sarili niya, I called him again but this time... ang laki ng pinagbago niya.

"Taymer," I called again and again... pero wala siyang sinabi at umalis.

Sumunod ako sa kanya, ngunit siya ay sumakay sa isang taxi at iniwan akong magisa na ang layo ng iniisip kung ano iyong nangyari sa kanya. Tanggap ko na magalit siya sa akin.

Pero nung malaman ko kung bakit siya umalis, iyon ang isa sa rason kung bakit takot na takot akong mangayari iyong sa akin.

Taymer mother died from accident after we had scene at the street.

That was the last thing I heard...

***