45 Days With You -
Epilogue (A Day Will Last Forever)
Naalimpungatan ako sa matinis na tinig na nagmula sa itaas ng punong-kahoy. I look around and see a lot of birds flying, as if they're free to travel all over the world. Napangiti ako sa mga huni nila, tila ba masaya sila sa bagong umaga. Bagong pag-asa kung ikukumpara. Napasandal ako sa headrest ng kama habang patuloy na minamasdan ang mga ito na patuloy lang sa pagkanta.
I love seeing birds like this, parang ito na yata iyong alarm ko kapag sasapit na iyong umaga. Singing and hummingbird is the best thing I heard lalo na sa umaga. Matinis man pero ang sarap sa pakiramdam.
Just like a person I love... Kahit ilang taon na ang nagdaan ay mananatili parin siya sa puso ko. Kahit ilang panahon ang lumipas, hinding hindi ko siya kayang ipagpalit.
Gaya ng pinangako ko sa kanya, nagtapos ako sa gusto kung kurso at ngayon ay patuloy na tumutulong sa katulad niyang may karamdaman. Iba man ngayon kaysa noon, pero sa tuwing nakakasalamuha ako ng pasyente na may sakit. Naaalala ko siya...
"You inspired me and learn from you a lot, hope you'll inspired more, future doc."
Sumilay ang ngiti sa labi ko dahil sa sulat kamay niyang iyon. Every morning routine ko na ang basahin iyong diary na iniwan sa akin ng daddy niya.
He told me that, Laspiranza wanted to give it to me when she's gone. Kaya noong nawala siya, itong diary nalang niya ang naging sandalan ko sa tuwing namimiss ko siya. How are you now, my love?
Araw araw ko rin siyang tinatanong sa isip ko kahit alam kung wala akong makuhang sagot ay okay na ako.
Every Sunday rin ako pumupunta sa puntod niya. Wala lang nakasanayan ko nang bumisita doon. Hindi yata kumpleto iyong linggo ko kung hindi ako makakabisita sa kanya.
I am now 27 years old, and yes 10 years na siyang wala. Pero iyong mga memories na nasa akin ay parang kahapon lang ang nagdaan.
I kept it from my heart, alam ko na ito iyong babaunin ko kung ako na rin iyong mawawala. I'm happy and contented right now, hindi rin ako sumusubok ng ibang relasyon. Once is enough for me, Laspiranza is my one and only. Kung 'di siya 'wag nalang.
"You are free to do all the things you want, pag wala na ako subukan mong maging masaya, 'di man sa akin kundi sa iba. Don't think about me, I'm fine and good kung nasaan man ako ngayon, but always remember this, you are precious to keep, from heaven I say my gratitude that I once fall in love with you, Taymer."
Ayaw kong palitan siya sa puso ko. Kahit maraming babae na ang sumubok na kumatok sa puso ko but then I didn't want them to open my heart again.
Nakalock na ang puso ko sa isang tao.
"Doctor pogi," tawag sa akin ni Elise na isa sa mga pasyente ko.
May leukemia rin siya like Laspiranza pero iba itong batang ito. Puno ng determinasyon na mabuhay, puno ng pag-asa na magpatuloy.
If ever ganito si Laspiranza, maybe she's with me right now.
Kaso iba iyong paniniwala niya. Di ko rin masisisi kung nagdesisyon siya sa sarili niya. Alam naming nakinabang kami doon.
And no matter what, I'm proud of her, really, really proud.
"Did you take your medicine?" I asked her.
Malumanay ang mata niyang tumingin sa akin at ngumiti.
"Yes, doc pogi..." sagot niya. "Gagaling na po ba ako?" she asked full of hope.
"Of course," nakangiting saad ko.
Maganda naman ang results sa ibang test sa kanya. She just needed time to heal pa at kailangan pang maobserba iyong dugo niya.
So far, siya palang iyong nahahandle ko na napakaagresibo sa lahat ng bagay.
"Yes, makakalaro na rin ako! Pwede po ba 'yun doc pogi?" tanong niya.
"Yes, you can. 'Wag ka lang magpapagod masyado okay?"
"Rinig mo 'yun Da, My? Pwede na ako makapaglaro! Yeyhey!" She excitedly announced it to her mom and dad.
"Enjoy Elise, I'll get going now," sabi ko at nauna nang umalis sa kwarto niya.
Since half day lang ang work ko, napagpasyahan ko na bisitahin nalang si Laspiranza sa puntod niya. I am on my way when I saw a beautiful flower at the sidewalk. Kaagad kong inihinto iyong sasakyan ko para makabili ng isa. Gusto ito ni Laspiranza, kasi sa tuwing bumibisita ako sa kwarto niya noon, ay itong crisostomo ang makikita ko.
"Bibili ka po, doc?" tanong ng isang ali.
"Opo, magkano?"
"200 lang po sa inyo, doc."
"Isa po," I said in a manner of tone.
Ibinigay ko iyong bayad ko na five hundred sa kanya. Aktong susuklian niya ako pero wala pa siyang naitinda.
"Pasensya na doc, magpapa-exchange muna ako," sabi niya at nahihiya pa.
"Nako ma'am, wag mo nang isipin. Keep the change nalang po." Sabi ko at tatangka nang aalis ngunit tinawag niya ako ulit.
"Doc, ito nalang dalhin mo ito," bigay niya sa akin na isang hugis buwan na inukit sa kahoy na bracelet.
Hindi iyon kalakihan at sakto lang ang laki para sa kamay na pagsusuotan. Adjustable rin ang lock kaya pwede kung sino ang sumuot noon. May kung anong sumuntok sa puso ko sa kakaibang pakiramdam na mahawakan ang bracelet na hugis buwan. I remembered something about her.
Ganitong ganito iyong gusto niyang mayroon siya. Tuloy ay tulala akong bumalik sa kotse ko.
I love watching crescent moon, as my necklace who gave by your sister, ganito ko rin ito kagusto. If I am able to go there, pupuntahan ko, kung hindi man ay kung kukunin na ako, unang gagawin ko pupuntahan iyon bago ako sasama sa liwanag.
I know my dream is too high, pero wala namang mawawala kapag gugustuhin mo di ba? If you are reading this right now, just look at the sky and you'll see me everywhere.
Isang panibagong puwang sa puso ko ang napuna dahil sa pagkakataong ito.
You are now free to do, iyong to-do list mo mararanasan at makakamtam mo na rin.
Hinawakan ako ang lapida niya. Masakit pa rin hanggang ngayon sa akin.
Minsan naitanong ko... Hanggang kailan?
Hanggang kailan ako magiging ganito?
'Alam kong nasasaktan ka ngayon dahil wala na ako sa piling mo, Taymer. Pero alam ko rin na matatag ka at matapang, you can overcome this and I know that because you help me realized na maganda pala talaga ang mundo. But in a small period of time we spend, nasubukan ko ang ilang bagay na nagpapasaya sa akin. You are my everything and you know that... Weird man sabihin pero nakangiti ako ng isulat ko ito, dahil alam ko na masaya ka ngayon, kontento ka ngayon at higit sa lahat marami ka nang nakamtan at napatunay sa sarili mo.'
Hindi ko alam kung ano iyong mararamdam ko oh! Gagawin ko ngayon. Nakangiti ako sa mga salita niya, totoo iyong mga sinasabi niya.
Paano niya na predict na magiging ganito ako?
Nandito lang ba siya nakikinig at nanonood sa akin?
"Laspiranza, I missed you..." sabi ko sa kawalan.
Naramdaman ko ang hanging dumampi sa balat ko. Para bang nandito siya at niyakap ako. Pinakiramdaman ko lang din iyon hanggang sa nawala. "Pinapalaya na kita, Laspiranza."
Pagkasabi ko noon ay may isang paru-paru ang pinapilibutan ako. I smiled and remember the last day I spend with her.
...
Mahangin sa dalampasigan na may kakaunting alon ang dala. Kapiling ang taong nagpapasaya sa akin ay ang higit sa lahat ng mga naooserbahan ko.
"You like this?" I asked Laspiranza because she wanted to go there.
Gustong-gusto niyang pumunta sa dalampasigan. Ramdam ko ang panghihina niya, ramdam ko iyong pagsuko ng katawan niya. Pero sa maliit na bagay na ito ay pilit niyang maging malakas gaya ng ipinapangako niya sa akin. Tanging tango lang at ilang hinaing ang narinig ko sa kanya.
Nasasaktan ako sa bawat haling-hing na ginawa niya. Tinutusok iyong puso ko sa tuwing maririnig iyong daing niya.
She's not okay... But, she's tying to be okay para lang sa araw na ito.
This is the last day na hiniling niya na maging malaya at puntahan ang gusto niyang lugar. Kasi sa susunod na araw... Parang malabo na makita pa naming siyang ganito kasaya.
"Gusto mong maglakad?" tanong ko.
Tumango siya sa akin na nakangiti. Pati pagsalita ay nahihirapan na rin siya.
Paano pa kaya kung maglakad?
Naka wheelchair siya ngunit sinusubukan niyang tumayo para maramdaman ang tubig dagat na kailan man ay 'di niya raw naranasan sa tanang buhay niya.
Inalalayan ko siyang tumayo, she's wearing her best cocktail dress iyong gandang-ganda talaga siya sa suot niya. Naka-wig na rin siya dahil gusto niyang maramdaman na may buhok siya kapag lalabas kami. While I'm wearing red t-shirt at nakapantalon lang din.
Napatingin ako sa mga magulang niya na nakangiting habang umiiyak na makita ang anak nila na masayang kasama ako.
'T-Taymer, feel her free this time, okay?" Umiiyak nilang bilin sa akin.
"Maaasahan niyo po ako, Tito, Tita."
"S-She really like it, m-my baby like it..." dinig kong sabi ng Mommy niya na umiiyak. "Feel her alive this time... Taymer."
Walang kung anong pumitik sa puso ko dahil sa mga sinasabi nila sa akin.
Gusto kung lumuhod para umiyak sa harap nila. Gusto kung humingi ng tawad dahil hindi ko man lang nagawa iyong protektahan ang anak nila. Kung sana ay nakilala ko ito ng maaga 'di sana ito mangyayari sa kanya.
I wanted to blame myself...
"Y-Yeah... T-Thank you for caring her, thank you because you didn't stop loving her, you are good parents to her," sabi ko at pinupunasan na rin ang luhang kumawala sa mga mata ko.
Alam kong narinig iyon lahat ni Laspiranza, kaya nakita ko siyang palihim ding umiiyak. Her parents taking her free now... Alam kung ito iyong gusto niyang mangyari na maging malaya kahit na sa iilang sandali lang ng buhay niya. We walked at the seaside, inalalayan ko rin siyang maglakad papunta sa malayong dapit ng dagat. Hanggang ankle lang iyong tubig kaya malaya kaming pumunta sa kung saan.
Bitbit ang isang bulaklak sa isang kamay ko. Huminto kami kung saan papalibog na iyong araw. Iniharap ko siya sa akin...
I look at her eyes, puno iyon ng pinaghalong saya, lungkot at kawalan.
"Laspiranza?" I called her.
Sinubukan niyang magsalita pero tanging pangalan ko lang din iyong nasambit niya.
"T-Taym..." she said.
"Okay lang na 'di ka magsalita. Baka mapagod ka pa," saad ko sa kanya.
Tumango siya at ngumiti sa akin. May iilang luha sa mga mata niya na kahit anong pilit niyang ikubli iyon ay patuloy parin sa pagagos. "A-Alam kong napapagod k-ka na..." panimula ko. "B-But I want this day memorable to you," I said as I handed her the flower.
"This is your favorite flower right? I want to give it to you, para maramdaman mo na nandito lang ako sa tabi mo, sa hirap at ginagawa."
Walang pagpalagayan ang luha na bumuhos sa mga mata niya ng marinig iyong sinabi ko.
"M-Malaya ka na..." sabi ko at bumiak ang boses. "You are now free, pinapalaya ka na ng mga magulang mo, dahil gusto nila na maging masaya ka sa ilang sandali..." dagdag ko at pinipilit na hindi humagulgol sa sakit ng nararamdaman ko. Malugod niyang tinanggap ang bulaklak na bigay ko sa kanya.
"T-Taym... T-Thank y-you..." sabi niya pero pilit na iyon para lang may masabi sa akin.
"You're welcome my love," sagot ko at hinawakan iyong kamay niya na may hawak ng bulaklak. I look at her eyes again.
Nagniningning na ito sa saya.
Sa ganda niya ngayon parang wala na akong hihilingin pang iba. Kung meron man ay 'yung bigyan siya ng ilang pagkakataon para mabuhay ng matagal. Pero iyong mga hiling na iyon ay 'di na kailan man matutupad pa.
"Y-You... m-mean e-every... thing to me," saad niya at inakbay iyong kamay sa leeg ko.
Palapit ng palapit iyong mukha niya sa akin hanggang sa tuluyang nagtagpo ang mga labi namin.
"Happy birthday..." tanging nasabi ko at tuluyan na siyang nanghina at nawala ng walay.
Napasandal siya sa balikat ko habang umiiyak ako dahil sa sakit.
I wanted to shout...
Pero wala ni anong salita ang lumabas sa akin... At tinulungan nalang siyang buhatin at dalhin sa hospital.
"Happy 10th year anniversary my love," sabi ko at tumingin ulit sa paru-parong pinapalibutan ako habang lumilipad.
Ilang sandali lang din ay huminto ito at dumikit sa kamay ko. Dinala ko ito papunta sa mukha ko at hinalikan mula sa hangin.
Alam ko na ikaw ito, Laspiranza.
Pwede mo na akong iwan, ng habangbuhay. 'Wag mo lang kalimutan na mahal na mahal kita.
Lumipad ang paru-paro sa kung saan hanggang sa hindi ko na ito matanaw.
Ngumiti akong muli habang nasa himpapawig ang tingin.
'Your last wish is now granted. You are now free, my love,' sabi ko sa isip ko. 'I love you, Laspiranza,' mga huling salita ko bago ako nagpaalam sa kanya at umalis.
Wala na ang bigat sa dibdib ko na lumisan sa lugar kung saan siya nandoon dahil kahit kailan man ay mananatili siya sa puso ko at babaunin ko hanggang sa ako naman ang kukunin sa mundong ang dala ay pagsubok at katatagan na mabuhay ka bilang isang tao.
I am strong enough to overcome, to fight, and to love. This is Taymer Elizer a man of word. I maybe fighting for nothing, but I proved to myself that I'm better.
My best regards to all of you.
The End
If you find any errors (non-standard content, ads redirect, broken links, etc..), Please let us know so we can fix it as soon as possible.
Report