45 Days With You
Chapter 6 (#He is. . . )

"Mommy, Daddy, I'm tired." I said when we're done playing.

Hinihingal ako sa katatakbo dala na rin ng facemask sa mukha ko ay tudo pawis rin.

"Are you okay?" tanong nila nang nakaupo kami.

Naalerto pa sila ng kaunti pero nawala lang iyon nang umakbay ako sa kanilang dalawa.

"I'm okay, napagod lang ako," sagot ko tapos tumawa.

Wala akong inisip na iba, hindi ko na rin ipinagbahala iyong mga bagay na lalo lang nakakadown sa akin. I know I'm strong and I can fight, no matter what. Kumain kami sa mamahaling restaurant.

Daddy took a picture with me. May groupy rin kami. I smiled at the camera, lahat nakangiti.

Daddy, ordered us since wala akong alam sa pago-order. Seventeenth years of existence, pero hindi man lang ako nakaranas ng lumabas kasama sila.

This is my first time and I hope na hindi ito iyong huling beses.

I roam around, the place was nice. It also has good ambiance and peaceful. Nakaupo lang kami while mommy using her phone. I also used my phone to capture this moment.

Iginaya ko iyong camera ng cellphone ko then I once look at the camera. I saw the him again.

"Taymer," rinig kong tawag ni Mommy sa kanya.

"Tita," sagot niya tapos lumipat ang tingin sa akin. "Laspiranza? Oh you're here though,” dagdag niya.

"Yeah... my first time," iyon lang sagot ko.

Nakita ko na nagiwas ng tingin si Mommy, parang may mali, parang may hindi tama sa mga kinikilos nila. Pero hindi ko nalang inisip kung ano man iyon dahil ayaw kung masira iyong magandang araw na binubuo nila para sa akin. Iginawi ni Mommy ang upuan. "Who's with you hijo?" tanong niya kay Taymer, itinuro niya ang upuan na malapit sa tabi ko.

Sa kaliwa kasi nakaupo si Mommy, at Daddy. Tapos ay adjacent naman ang upuan ko. Silbi may apat na upuan.

"Uhm... I just ordered and take it out." Sagot ni Taymer.

"Aren't you going to join us?" tanong ko. "Uhm... Kung wala kang gagawin, you can join with us. Mommy?" tanong ko.

Lumamlam ang mga mata niya habang nakatingin sa akin. Ngumisi ako para maibsan ang kakaibang tensyon. Agad siyang tumango sa akin tapos kay Mommy.

"Mabuti pa nga po, nagugutom na rin po ako," iyon lang din ang sagot niya tapos ay kinuha ang upuan saka umupo.

"I'll come back, I need to fix something." Paalam ni Mommy tapos ay iniwan na kami ni Taymer.

Tinignan ko lang si Mommy, "What's wrong with her?" tanong ko sa sarili ko.

Ibinalik ko iyong tingin sa katabi ko. Nagtama iyong mga mata namin na parang may kung anong kumokonekta.

Nakakailang man ay hindi ko nilabanan ang tingin ni Taymer sa akin.

"How are you?" tanong niya. "Sorry if I don't have time to visit you, may ginawa kasi ako."

"No, it's fine and I'm doing great... Naman, and guess what? Lumabas kami ngayon since both of my parents are available." Sagot ko lang.

Natural na sasagot lang ako sa mga tanong niya. Wala namang modo kung hindi ako sasagot. He's nice and doing great.

"So, this is your first time?" tanong niya.

'Well, sad to say...' Isasagot ko sana pero iniba ko nalang.

Iba iyong overthink na kadalasan ay pinupuna ng isip ko.

"Oo, maganda pala sa feeling'no," wika ko.

Ekwento ko sa kanya ang nangyari kanina, kung paano kami naglaro ni Mommy at paano kami napunta dito.

'Yung feeling na gusto ko nalang na araw-araw iyon mangyayari sa akin. Pero hanggang pangarap na lamang. Kung may pagkakataon man ay susulutin ko. Hanggang pangarap na lamang ba ito..

At least naranasan ko rin kahit ilang oras lang, feeling ko normal akong bata na naglalaro, kahit iyon lang na maging normal sa isang pagkakataon ay okay na ako. Marami ring mga pagkakataon na ang down ko. Mga feeling na wala akong matatakbuhan at malalapitan. Iyon pwede kong sabihin sa mga pinagdadaanan ko.

When you're feeling low, how could you boost your self esteem? When you're loosing hope how could you maintain yourself from being down? Diba may mga taong handa tayong damayan, sa mga sakunang dumaan sa buhay natin? That's the spirit of pakikipagkapwa tao.

Kung pwede lang akong lumabas araw-araw ay gagawin ko, pero 'yung pero ang hindi ko dapat gawin, maraming pero kaya nahihirapan akong sundin ang nais ko. Mga what ifs ko na hindi rin mawala sa isip ko. Iyon ang lalong nanghihila na hindi nalang sundin ang itinitibok ng puso ko.

"Where's your, Mom?" tanong ni Daddy ng makabalik ito.

"May pinuntahan po, Dad." Sagot ko.

Napansin niya rin si Taymer sa gilid kaya magalang na bumati ito kay Daddy.

"Tito, good afternoon po," sagot niya at nagmano kay Daddy, bumati naman pabalik si Daddy saka umupo.

"Where's your dad?" tanong niya kay Taymer.

"He's busy." Sagot niya.

"Yeah... we're having a business trip next week." Sabi ni Daddy, na ngayon ay sila na ang nag-uusap.

Inabala ko lang ang sarili ko sa pagtingin ng mga taong nandito. Ang iba ay kumakain na while the other's waiting there order as we. Hindi rin nagtagal ay bumalik na din si Mommy. Basa ang mukha nito galing sa paghihilamos. Nabaling ang tingin nila Daddy kay Mommy. Pansin ko rin kay Mommy na parang palagi niya nalang iniiwasan ang mga sinasabi ko.

Kaya hindi rin mawala wala sa isip ko ang mga tanong na nabuo.

She's acting weird.

"Hon, can we talk a little since wala pa ang food." Bawi niya.

Nakita ko pa na tumingin ito sa akin tapos ay nagiwas ng binaling ko ang tingin sa kanya.

May hindi tama?

"Sure, you hijo take care of her, babalik rin kami." Iyon lang ang sabi ni Daddy, kay Taymer.

Now Taymer look at me amused. Hindi ko narinig ang pinaguusapan nila ni Daddy pero alam kung may kinalaman iyon sa akin. "Anong tingin 'yan?" tanong ko sa kanya. "May kung ano ba sa mukha ko?"

"Wala..." at nagiwas ng tingin.

Don't fool me around Taymer... I know what you were thinking.

Aasarin ko pa sana siya pero hindi nalang ako kumibo.

"Si Ajiya?" tanong ko.

I almost forgotten... hindi ako nakapunta sa lamay niya. Wala rin akong balita kung saan iyon, o kung kailan ang huli.

"Bukas na siya ililibing," sagot niya na ngayon ay lumukot ang mukha.

"Cheer up... gusto kung pumunta pero hindi ata pwede." Sabi ko.

Ibinaba niya ang tingin tapos ay paunting tumingin sa akin. Malungkot siya ngayon at alam ko kung bakit.

"Sorry, I didn't mean to asked," paghingi ko ng tawad.

Well, nagbago iyong mood niya dahil sa tanong ko.

"No, it's fine," sagot niya. "Dapat nga ay tatanggapin ko na ito, I know she's happy there." Turo niya pa sa itaas.

Tanging siling lang ang nakita ko pero alam kung ang tinutukay niyang itaas ay ang langit.

"Masaya na 'yun hindi na dapat problemahin pa." Dagdag niya.

"Yeah, she'll be happy there, I'm sure," sagot ko.

Lahat ng mga tao na sumakabilang buhay na ay magiging masaya.. kasi naniniwala ako na walang hanggan ang saya sa paraiso. Lahat ng tao doon ay masaya, walang inaabala, at higit sa lahat kapiling ng diyos. "What if I ask... your parents to come with me?" Tanong niya. "I mean, sa lamay?" bawi niya.

Muntik na nga akong nabilaokan kahit wala naman akong kahit anong nasa bibig ko. May bumasa sa lalamunan ko buti nalang talaga.

"Impossible... 'di yun papayag. Saka saan ba siya nilamayan?" I asked.

"We should try, at least? Di ba?" Sagot niya.

"Paano kung hindi!?"

"Leave it to me, ako nang bahala sa kanila. And I'm sure your dad will be there!" Kumikinang nitong sabi sa akin.

Bahagya kong inalis ang kamay ko sa mesa saka bumuntong hininga. Wala yatang impossible sa taong ito. Lahat ba naman gagawin.

Tsk...

After a few minutes, dumating na rin sila daddy. Taymer once called dahil ang order niya ay tapos na. Pero kaagad din naman siyang bumalik. While waiting sa food namin ay hindi ko tuloy maisip kung saan ko ilulugar ang sarili ko. They're talking about university, kung saan mag c-college si Taymer. As if naman na gusto kung sumali but then I don't have such knowledge about schooling ang alam ko lang ay kung paano ako lalaban sa araw araw at tiisin ang sakit. Ang nasa utak ko ay kung paano ko tatanggapin ang lahat ng pasakit. Never in my mind na pumasok sa utak ko iyong mga nakikita kong estudyante na may binibita na kapitid o pamilya.

I never experienced being in school, kahit kindergarten ay wala kasi maaga akong namulat sa sakit na nararamdaman ko. Hindi ko narin inexpect na makapagaral ako.

Hello!

Sa edad kong ito Hindi na ako bagay mag aral. Though may mga private teacher ako pero hanggang sa pagbasa lang at paguna ang itinuturo.

They also taught, on dividing, subtracting, adding, and multiplying, ayon lang din. Ang iba kung nalalaman ay sa internet na. Kaya anong malay ko sa pinaguusapan nila ngayon?

"I'm going to college 'de manila." Sagot ni Taymer sa kanila habang kumakain na kami.

Topic lang nila ay kung paano susundin ni Taymer ang yapak ng Daddy niyang businessman.

"I guess you're taking management?" Daddy asked Takami, while he's eating his dessert.

Natahimik si Taymer at nagpunas ng bibig. Para kaming nasa interview. I mean 'yung meet the parents tapos kunwari na tinatanong nila si Taymer kung anong gusto nito at kung paano niya mag time management, parang ganun lang. But this situation is not the same with my imagination.

"No, I'm studying med," sagot ni Taymer.

Napatigil si Daddy sa pagkain saka inilagay ang mga kubyertos. Uminom pa siya ng tubig bago nagpunas pa siya ng bibig saka tumingin kay Taymer.

"Oh!" Iyon lang ang nasabi niya. "I thought you're going to take what's your father footsteps?" dagdag ni Daddy.

"No, Tito, I will studying med after, magd-doctor ako." Sagot ni Taymer. "Not all the times po kasi na kailangan nating sundin kung ano iyong yapak ng magulang natin. As I said po Tito, I want to become a doctor someday, hindi dahil sa gusto ko lang, pero dahil sa mga paraan na kailangan kung tumulong at magpagaling ng mga may karamdaman."

Ngumisi si Daddy dahil sa sagot niya. I saw the amusement face ni Daddy sa kanya kaya alam ko na nirerespeto nila ang desisyon ni Taymer.

"You're a good person then," sabi ni Daddy. "Diba Laspiranza?" Daddy asked me.

"Yeah,"

He is...

Iyon lang ang sagot ko, dahil simula nung makilala ko si Taymer ay alam ko na, na mabuti siyang tao, may prensipyo at paninindigan.

If ever I've given a change to have a long life, or maybe I'll be like him, or I'll go with him. He has a wise choice, wide imagination and wide thinker. Taymer, is a good person, though then, I will cherish him if that would happen. But the only matter is that, I don't have enough time to compile and get the world within myself.

***

Follow our Telegram channel at https://t.me/findnovelweb to receive the latest notifications about daily updated chapters.
Tip: You can use left, right keyboard keys to browse between chapters.Tap the middle of the screen to reveal Reading Options.

If you find any errors (non-standard content, ads redirect, broken links, etc..), Please let us know so we can fix it as soon as possible.

Report