45 Days With You
Chapter 7 (#Laspiranza, bind the ropes of hope and you will get it. . . )

That's the only matter for now, as I wanted to have a good resemblance to my family, mas hindi iyon pinapaburan ng tadhana.

Ang mga gusto ko ay hindi nasusunod, ang mga hilig ko ay ayaw ng katawan ko. Siguro malaki ang pagkakaiba kaya hindi ko pwedeng gustuhin iyong mga hilig ko, at ang hilig ko ay hindi kayang gustuhin ng katawan ko. I'm more than enough for this, I had to dealt it on my own. But the likeness and contentedness mustn't be on it. Sana nga ay normal nalang ako para kung ano iyong gusto ko ay makakamit ko.

Pero hanggang pangarap nalang iyon!

Never na yatang mangyari iyon sa akin. Kung mangyari man ay impossible rin. Kahit anong pilit kung hindi dibdibin iyong sakit ko ay mas lumuwag parin ang mga iniisip ko at nakikita ko sa ibang tao na kayang sumabay sa ikot ng mundo. "Are you ready?" My mom asked me.

Matipid akong tumango habang nakatingin sa doctor na kanina lang dumating. They going to check on me, kung may improvement ba o wala. As if naman na may pagasa pa kung alam mo nang wala na talaga.

Iyon nga lang ang pagkakaiba sa mga natutunan ko. Ang hindi mawalan ng pagasa. Hope is still there and no matter what happen, hope is going to boost my confidence, at ang paniniwala kong bigyan pa ako ng pag-asa.

The doctor just reminded me to stay calm. Iyon lang din ang kaya kung gawin for now, to stay calm. Lalo na sa mga sitwasyon na ito. Hindi ko dapat pairalin ang sarili kong emosyon. I know I can handle myself as I fought every battle. I know they're doing this for me, para matulungan ako. Pero kung wala ng pagasa edi wala na.

I'm not looking for it, I taking it to boost my parents hopes. Matagal ko nang alam na walang gamot o treatment ang kayang magpagaling sa akin. Kung meron man, maybe wala na ako dito, kung meron man mahihirapan pa rin silang punuan kasi ang sakit ko ay pambihira.

Leukemia, kung ihahambing at sasabihin ng iba pero hindi ito isang sakit na may gamot at gagaling. You need to apply chemotherapy, and blood examine.

"This isn't hurt, Laspiranza. I know you're a good girl and you need to close your eyes and feel that you're at the happiest moment of your life."

Nakinig lang ako sa sinabi ng doctor. I closed my eyes then, after the doctor said that to me. Pinakiramdaman ko iyong mga panahon na masaya kami, na nakangiti kami. Kasi iyong mga aspects sa buhay ko ay nananatiling isa sa mga impluwempo kung bakit gusto kong manatili sa mundo.

After the doctor injected me something, I felt asleep and a few moments later my body shut down and only my mind can process.

Hindi ko magalaw ang katawan ko. They're alerted of what they're been doing so as well as me mas mahirap dahil nararamdaman ko silang palipat lipat ng posisyon while the doctor asking them some tool... hindi rin nagtagal ay nakatulog ako.

...

"Laspiranza," someone called my name.

Sobra pa ang liwanag kaya hindi ko nakita ang mukha niya. At mas lalong hindi ko makilala dahil nasa malayo rin siya.

"You've been doing so good lately, you think it's your time to go there?"

Someone asked.

Ayon lang din ang nakilala ko, she's a girl. I wanted to ask her but I couldn't speak. Para akong nabibingi at napipipi dahil hindi ako makakapagsalita.

"And no, you should enjoy your remaining time there. You have that opportunity to meet some people and you need to inspire them. I know you're tired but don't be tired already because... someday you'll see what beautiful they wanted you have," she said.

I didn't catched the look at her face because just like a bubble she disappeared.

Nagtaka ako, just like hallucinations.

Naglakad na lang ako sa walang hanggan na liwanag then, I saw an old woman smiling at me.

Nilapitan ko ito pero nang palapit ng palapit ako ay mas lalong lumayo ng lumayo siya sa akin.

"Do you think you can come near me?" The old woman asked.

Umiling ako, dahil kahit anong takbo ang gawin ko mas lumayo pa siya ng lumayo.

"Just stop there, Laspiranza," she said. "You can't come near me because I'm just an imaginary old lady."

Gusto kong magtanong pero hindi kaya ng bibig ko ang magsalita, how did she know my name. Wala akong sinabi sa kanya dahil hindi ako makakapagsalita.

"I know you were thinking, how did I know you hmm?" she asked. "Simple, I'm your grandmother..." mahina pero buong pagkakasabi niya.

Nakangiti siya sa akin pero sa tuwing tumitingin ako sa kanya ay lumayo iyong postura niya.

"You've been doing a lot so lately, you think you'd going come with me there?" she asked and pointed above. "Yeah... it's a matter of life and death. You could be there if you want but if you wanted to stay. Then, stay... but remember this, you only have remaining days there." Iyon lang ang sinabi niya at ngumiti sa akin.

Gusto kung itanong kung bakit alam nila na nalalabi nalang ang araw ko. Pero hindi man lang ako pinayagan dahil ayaw bumuka ng bibig ko. Since she can read my mind, I need to ask her a question.

'How come you knew that I have remaining days there?' I asked through my mind.

Napantig ata iyong interes niya at tumingin sa akin. Siya na iyong lumapit sa akin kaya hinayaan ko nalang siya.

"Your soul is fighting but your body is drowning," sabi niya.

I don't know what happen next.

In a simple way she said... naiintindihan ko iyon pero ang pagkakaiba sa pagkaintindi at pangtanggap ay napakalayo.

"Za, baby wake up..."

"Lasp, baby wake up..." unti unti kong minulat ang mga mata ko. Then nothing change... hindi ko rin maalala kung anong nangyari. Nang tinignan ko iyon tumawag sa akin ay nanikip nalang iyong puso ko.

Namumula ang mata niyang hinahawakan ako. Selfish man akong tao pero pwede ako nalang iyong nakaramdam ng dinaramdam nila? I don't want to see and pitied me so much, parang mas doble iyong saksak pabalik sa akin. "M-Mom my..." I said stuttering.

Hindi ko nga kayang bigkasin iyong tamang salita.

"You're fine now..." she said and hugged me. "Your daddy will be there soon."

I hugged her back. Just like my senses back and able to freely move. Naiiyak siya dahil doon pero iyong pakiramdam na ganito siya kalungkot, parang gusto ko nalang bumitaw. Kasi kung tatagal pa ito mas lalo masasaktan lang sila na makikita akong ganito.

I don't want them to see my weakest moment in my life. Alam kung nakita na nila iyon pero ayaw ko lang silang saktan.

"Mom I want to see Taymer," I said.

Ilang araw na rin 'nung nagkita kami. And I want to talk with him.

Si Taymer lang iyong nagpaparamdam sa akin ng gusto ko pang magpatuloy. I wanted to talk to him and have some interesting stuff to tackle.

"We'll call Taymer later, but are you hungry? Or you wanted to eat?" she asked too much.

"No, mom... I'm fine," sabi ko.

Wala siyang ibang sinabi at tumango nalang. Nakita ko ang phone ko sa mesa.

"Can I have my phone?" I asked her.

Tumango siya at kinuha ang phone ko. After that I browse Facebook and search Taymer there. Hindi kami friends pero naka pending iyong friend request niya.

I accepted him then I chatted him.

Laspiranza Mabinay

Do you have free time?

I asked, nagpaalam naman si Mommy na may bibilhin siya sa canteen and I know that hindi naman siya bibili doon kung bibili man ay inirason niya lang iyon para umiyak. She's hurting too much and I can't afford to look back on it. Pwede namang tanggapin na lang para isa-isahan na ang sakit.

He seen the message I've send. Then I saw the three dot... so, its means that he's typing. Sa mahina kung kamay ay muntik ko pang mabitawan ang cellphone ko.

Nanghihina pa talaga ako hanggang ngayon.

Taymer Elizer

Oo, gusto mong puntahan kita diyan?

Tanong niya sa akin. Napangiti nalang ako ng parang wala sa sarili at nag tipa.

Laspiranza Mabinay

Oo sana, I just woke up.

Iyon lang din ang sagot ko. I look at the door where my mommy left. Hindi pa siya bumabalik and I wonder na totoo iyong hinala ko.

Taymer Elizer

I'll be there 15 minutes.

Nag okay lang ako sa kanya. Nagngingiti ako ng wala sa sarili ko. Wala na siyang sinagot at humiga nalang ako sa kama ko.

After a while, bumalik si Mommy ng may dalang pagkain at prutas. She said that she need to do something at hindi ako nagtanong sa kanya kung ano. Senseless naman iyon kung ano dahil alam kung pinoproseso na niya iyong nalalabing araw ko.

Kung totoo man iyong sinabi ng doctor.

Bago siya umalis ay may sinabi siya sa akin. "Do want you want, and if you need anything call me asap," sabu ni Mommy.

Muntik na ngang bumiak ang boses niya ng sabihin niya iyon. 'Di ko nalang tinanong kung bakit niya iyon sinabi. I respected her desisyon sana ganun rin sila sa akin.

And I'm doing some thing para mas tumagal pa ako dito. Instead of taking some medicine, iba iyong iniinom ko kaya malakas ako ngayon.

Pero alam ko na panandalian lang ito. Ito iyong pinagsisihan ko, pumayag ako para sa buhay na kukunin rin naman sa akin.

Gusto na ba niyang mawala ako? Is she given me a chance to live my life? Kasi gusto na niyang gawin ko iyong gusto ko.

Ilang munito rin ang dumaan ay may kumatok sa pinto ko. I hurriedly asked who is it... them Taymer open the door when I said to him to come in.

"How are you? Nabalitaan ko na kagagaling mo lang sa... ano," he said but he paused after he sat down.

"Yeah, but I'm fine now, no worries," sabi ko. "Do you think I'll live my life longer?" I asked him.

Ramdom lang iyon pero nakita ko ang pagbabago ng expression sa mukha niya nang tangungin ko iyon. "Of course. You live longer."

"Paano mo na sabi?"

"I just know, why? Are you dying?" he asked.

"Of course not, may nararamdaman lang akong masakit pero 'di pa naman ako mamamatay."

"You're a good liar then," sagot niya.

"Alam mo na 'no?" I asked him.

Hindi siya sumagot. Pero nakita ko ang pag-alis ng net nasa ulo niya.

"No... you shouldn't talk about that, may pagasa pa naman, Laspiranza."

Hinawakan niya iyong kamay ko.

"There's hope, but for me there's no hope that comes with me... in my morning, tomorrow, the hope you said is still on my yesterday." "Don't say that..." he said like I triggered him.

"Why?" I asked.

Tumingin siya sa akin at ngumiti na pangbigo.

"Because you're a good person, and whatever happened to you, you're always be part of it. Laspiranza, bind the ropes of hope and you will get it."

***